تا که نامت بر زبان آمد ، زبان آتش گرفت / سوختم چندان که مغز استخوان آتش گرفت
حیدر آمدخاک همچون باد ، گرم گریه شد / خواست تا غسلت دهد ، آب روان آتش گرفت

نگاه سرد مردم بود و آتش / صدا بین صدا گم بود و آتش
بجای تسلیت با دسته ی گل / هجوم قوم هیضم بود و آتش

کمی از غسل زیر پیرهن ماند
کمی از خون خشک بر بدن ماند
کفن را در بغل بگرفت و بو کرد
همان طفلی که آخر بی کفن ماند

چنان داغت دلم غمناک کرده / که دست من تو را در خاک کرده
بجایت زینب مظلومه تو / غبار غم ز رویم پاک کرده

ز سوز دل کنم گریه برایت / که دیگر نشنوم زهرا صدایت
در و دیوار خانه با نگاهم / بیادم آورد آن ناله هایت

اگر محور به هر امکان علی بود / ولی بر فاطمه مهمان علی بود
کنار تربتت مظلومه زهرا / سر شب تا سحر گریان علی بود . . .

در ظلمت شب شهاب را می شستند
آیینه افتاب را می شستند
در چشمه خون چکان چشمان علی
پیمانه نور ناب را می شستند . . .

چه حالی داده دل را دست مادر / که می شستی زدنیا دست مادر
از آن سیلی مگر چشمت نمی دید / که می جستی مرا با دست مادر . . .

ای کاش که مرغ بام افلاک شویم / با گریه برای فاطمه پاک شویم
ایوان نجف شبی بمیریم اما / بین الحرمین کربلا خاک شویم

از گریه عرش،آسمان دریا شد / یک قطره چکید و مثل عاشورا شد
با شال عزا مرد غریبی می گفت: / ایام عزای مادرم زهرا شد

فاطميه آمد و آن همدم و مونس كجاست * شمع مي پرسد زپروانه گل نرگس كجاست / درعزاي مادرت يا بن الحسن يكدم بيا * تا نپرسند اين جماعت باني مجلس كجاست...

آب! بسوزد دلت
خاك! شود خاك عزا بر سرت
باد! پريشان شوى
چشم! الهى كه ببارى فقط
پيش نگاه شما ، مادر خورشيد سوخت...
التماس دعا

به تاج آسمان ها زهرا نگین است
به راز آدم و عالم زهرا امین است
به روز محشر شافع اهل زمین است
بی بی زهرا پاره تن رحمة للعالمین است