دل من در پی یک واژه ی بی خاتمه بود اولین واژه که آمد نظرم ، یاد تو بود...

وقتی دلت تنگ شد وقتی چشات تر شد وقتی دیگه نبود کسی امید یا ی هم نفسی بدون ک اینجا هست کسی ک تو واسش همه کسی

یکی بود یکی نبود. دل من تنگ تو بود. اس ام اس بهونه بود.فکر من یاد تو بود

هنوز هم نميدانم اينجا چه فصلي است ، كه من كال ماندم و به تو نميرسم

نكند يوسف عمرم رود از مصر خيالت باز آواره ي تنهايي و چاهم بكني...

جغرافياي كوچك من بازوان توست كاش تنگ تر شود اين سرزمين من...

نمیزارم دلم دریایی باشه ، همیشه بنده ی تنهایی باشه ، دیگه عاشق نمیشم نازنینم ، تا وقتی عشق فقط رسوایی باشه

ما هرچه دويديم به مقصد نرسيديم / از عشق به جز مزه ي تلخش نچشيديم

باغباني بابت تنها گلم يك باغ داد ، خنديدم و گفتم: اي باغبان گر جهان را گل كني حتي گلم را ندهم تو بو كني.

تقديم به آن نگاهى که تمام هستى و دلم فداى اوست ، طلايى ترين روزها ، ارزانى نگاه مهربانت و بغل بغل گل مريم پيشکش قلب مهربانت...

هرروز قهر، هرروز گلايه ، هر لحظه احساس ترس و وحشت
ديگر صداى خنده هايت آشنا نيست.
انگار غريبه اى، نگاهت میکنم...
صدايت میکنم ولى...
سکوت!
جوابم فقط سکوت است...
باشد! تسليم ، شوخى کردم!
دوستت دارم ، نگاهم کن.

دوباره فال حافظ و دوباره توي فالمي
هميشه در خيالتم اگر چه بي خيالمي

يادت هست يادم دادي به يادت باشم؟؟؟ حالا يادت باشه يادت نره به يادتم!!!

غریبانه ترین لحظات چشمهایم را به تو میبخشم تا به یکرنگی من شک نکنی