فدای خماری چاویل کالد & فدای و تنیا نیشتن ناو مالد هم نفس هم دوس هم کل کسمی & له دار دنیا هر خود بسمی دارو آرام بخش درد و دلمی & بوسان تازه پر له گلمی
ترجمه : فدای خماری چشمای روشنت & فدای تنها نشستن تو خانت هم نفسو هم دوست هم همه کسمی & تو دنیا تنها تورو میخوامو دارو آرامبخش دردامی & بوستان تازه پر از گلمی

با بوت بنوسم لو دوره ولات.پشکشی ئه کم به قه دو بالات.با بوت بنوسم له شاری غوربت.بو عزیزی خوم هیچ نیه زحمت.سلاو له بالات سلاو له چاوت.له بانی قلبم نوسیمه ناوت.

به يانيان گــــــــول ده ژميرم
له ناوگـــــــــولان چاو ده گيرم
جوان ترین گول هه لده بژیرم بوتوی به دیاری ده نیرم

گلاره چوم،یارخوش پوشم*زجر دورید هابان دوشم*دستت بی بلا ارا پیامد*ارا شیرینی لفظ کلامد*هر روزدعاگو خودوکسدم*ثانیه گردان ساعت دسدم.

ئه گر باران باری برو له به ر باران بوه سته و هه ر دوو ده سته کانت به رز بکه ره وه چند دلوپه بارانت گرته وه هیئنده ئه و دلوپانه منت خوش ده وئی، منیش هیئنده ئه و دلوپانه ئ که نه تگرته وه خوشتم ده وئی

تۆ خۆشت ناوێم وەکو خۆشەویست/ منیش لەمەو دوا خۆم بۆت وێڵ ناکەم/ شیعرەکانی من کارت لێناکەن/ ئیتر بێ مراز من خۆم گێل ناکەم/ تۆ توانات نیە بەڵێنم پێ بەی/ ...
خۆت پیشانم دەی تەنیا یەک شەوێک/ زۆریش ئەترسی و تواناشت نیە/ جارێ پێم بڵێی زۆرم خۆش دەوێیت/

دلم بقوربان دلى تنگت بيت/ له كوى دانيشم گويم له دنگت بيت/ دلى من تنيا عشقى يك دلهپ له دواى او دله گيانم بو گله

اسمس عاشقانه کردی:
گةر هةموو گیانم بتویتةوه
دةرگای مةرگم بو بکریتةوه
مةحالة توم بیر چیتةوه

سلام چه ن به رزی ﻛۊیل ئیلام سلام وه تو که هه روژ هایه لام
ترجمه : سلام اندازه بلندی کوههای ایلام سلام به تو که هر روز پیش منی
شاعر: سجاد نصيري

بنۆر وه به رزی هۆاگی مانیشت دل دریاییم بۊه ۆه ی میشت خم و په ژاره پخش بۊ ۆه گیانم کر و کۆر بۊمه ئۆ بی زوانم جۆر کۆ یه قفس بسیاسه بالم چمان مانیشت کل رمیاسه بانم
ترجمه : به بلنداي هواي كوه مانشت بنگر دل درياييم اندازه يك مشت شده است غم و نگراني در وجودم را گرفته است كر و كور شده ام و بي زبان افتاده ام مثل كبك در قفس بالهايم بسته است مثل اينكه كوه مانشت تماما بر روي من افتاده است
شاعر : سجاد نصيري

به فرمیسکی چاوه کانم بیابانم کرده ده ریا هیشتا ده لیم کویر بی چاوانم که بو دووری تو نه گریا

چو فه رهاد، قوله نگ شيرين ئه لگرم مه چم ده دامان مانيشت بمرم
(شاعر: ولي محمد اميدي)
مثل فرهاد تيشه شيرين را بر ميدارم و ميروم در دامان كوه مانشت بميرم

ئه گه ر چی رویی قه ت ناچی له یادم ده که م یادت به یادی تووه شادم