مادرم ميگفت: دوستانت را ببين، همه به جايي رسيده اند! نميدانست منتظر نشسته ام تا به تو برسم!

در وصالم گر نهانيست چون نگاهت روز شد بر سردلم، يا نباشد قايقي دريا و دستان سينه خواهد شد، تا قسم.

در قيد غمم، خاطر آزاد کجايي؟
تنگ است دلم، قوت فرياد کجايي؟
با آنکه ز ما ياد نکردي..
اي آنکه نرفتي دمي از ياد کجايي؟

وقتی تو نیستی همه نیستن نه که نیستن هستن ولی مثل تو نیستن

اين روزها كمياب شده اي...
كمياب كه نه...ناياب!
مي ترسم مرا از ياد برده باشي.
آخرهمه مي گويند خاك سرد است!
ولي من معتقدم به دوري و دوستي!
به ديدارت مي آيم مثل هميشه...
با دسته گلي ميخك وشيشه اي گلاب تا بر تربتت بوسه زنم...

قلب من سکونتگاه کسانی است که دوستشان دارم
حتی در سرزمین های دور

درعمق آرزوي من است كه دروجودت خانه اي داشته باشم حتي به مساحت يك "ياد"

عشق تنها چیزی است که فاعل خود را از پای در میاورد !

هميشه در رياضيات ضعيف بودم
سالهاست دارم حساب ميکنم چگونه من بعلاوه ي تو ، شد فقط من . . .

من بدون تو یعنی یک مرداب .. می‌رسم به تیرگی یک خواب

بگو این تاریکی‌ها با ما نیست .. روزی درمیاد از پشت ابرا مهتاب

نيستي کم نه از آيينه نه حتي از ماه / که ز ديدار تو من تشنه ترم تا از ماه

تو...
عزیز خواهی ماند حتی اگر سختی راه نگاهت را از من دور کند...
و در یادم خواهی ماند حتی اگر مدت ها طنین نفست به گوشم نرسد...
دوستت دارم...

تو یه روز سرد برفی با دلم مثل پرنده لب حوض کنار نرده هرچی گشتم 
جای گرمی بهتراز قلب تو ندیدم میشه دوستم داشته باشی؟ آخه بیرون خیلی سرده.