شبی ساقـی زمن پرسید که جانا آرزویت چیست؟
بگفتم بودن آن دوست که جـز او آرزوئی نیست.

دوستت دارم رازيست كه ميان حنجره ام دق ميكند ، وقتي كه نيستي

آرام باش ، ما تا همیشه مال همیم ، همیشه عاشق و یار همیم
آرام باش عشق من تو تا ابد در قلبمی تو همه ی وجودمی

دلم تنگ است و این شبها یقین دارم که میدانی
نوای غربت غم را از احساسم تو میخوانی
شدم از رنج و تنهایی گلی پژمرده و غمگین
ببار ای ابر پاییزی که دردم را تو میدانی
میان برزخ عشقت پریشان وگرفتارم
چرا ای مرکب عشقم چنین اهسته میرانی؟

چشامو وقتی تو بهشون نگاه میکنی دوست دارم،
اسممو وقتی دوست دارم که تو صداش میکنی،
قلبمو وقتی دوست دارم که تو دوسش داشته باشی،
زندگیم رو وقتی دوست دارم که تو توش هستی . . .

تكرار همه چيز تو دنياخسته كننده است، اما تو مثل نفسي، تكرارت تضمين زندگي است

دستهايت را زير تنهاييم ستون كن كه من از آوارگي بي تو بودن ميترسم.

فاصله خط عابر پیاده ندارد ، دست مرا بگیر و از آن رد کن ، قرار دیدار ما هر نیمه شب ، خیالت که نمی گذارد بخوابم
 

روشن ترين روزها در انتظارت خواهد بود. چون من آفتاب را برايت آرزو كردم .

به یادت بودم حتی در شهر قریب
مردمان را مثل تو می دیدم در انجا
به یادت بودم

نگین الماس منی / ستاره قلب منی
تو موج احساس منی / همیشه در قلب منی

من از اعدام نميترسم. نه از چوبش، نه از دارش. من از پايان بى ديدار ميترسم.
 

در آرزوهایت مــــرا جا کن
چون من در زیباترین دعاهایم تو را به یاد دارم